Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
Non veniunt in idem pudor atque amor. omne videbat
Vulgus; eram lacero pectus aperta sinu.
Tu mihi cura, Phaon; te somnia nostra reducunt —
Somnia formoso candidiora die.
125
Illic te invenio, quamvis regionibus absis;
Sed non longa satis gaudia somnus habet
Saepe tuos nostra cervice onerare lacertos,
Saepe tuae videor supposuisse meos;
Oscula cognosco, quae tu committere lingua
130
Aptaque consueras accipere, apta dare.
Blandior interdum verisque simillima verba
Eloquor, et vigilant sensibus ora meis.
Ulteriora pudet narrare, sed omnia fiunt,
Et iuvat, et siccae non licet esse mihi.
135
At cum se Titan ostendit et omnia secum,
Tam cito me somnos destituisse queror;
Antra nemusque peto, tamquam nemus antraque prosint —
Conscia deliciis illa fuere meis.
Illuc mentis inops, ut quam furialis Enyo
140
Attigit, in collo crine iacente feror.
Antra vident oculi scabro pendentia tofo,
Quae mihi Mygdonii marmoris instar erant;
Invenio silvam, quae saepe cubilia nobis
Praebuit et multa texit opaca coma —
145
Sed non invenio dominum silvaeque meumque.
Vile solum locus est; dos erat ille loci.
Cognovi pressas noti mihi caespitis herbas;
De nostro curvum pondere gramen erat.
Incubui tetigique locum, qua parte fuisti;
150
Grata prius lacrimas conbibit herba meas.