Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
Hunc Venus in caelum curru vexisset eburno,
Sed videt et Marti posse placere suo.
O nec adhuc iuvenis, nec iam puer, utilis aetas,
O decus atque aevi gloria magna tui,
95
Huc ades inque sinus, formose, relabere nostros!
Non ut ames oro, verum ut amere sinas.
Scribimus, et lacrimis oculi rorantur obortis;
Adspice, quam sit in hoc multa litura loco!
Si tam certus eras hinc ire, modestius isses,
100
Et modo dixisses 'Lesbi puella, vale!'
Non tecum lacrimas, non oscula nostra tulisti;
Denique non timui, quod dolitura fui.
Nil de te mecum est nisi tantum iniuria; nec tu,
Admoneat quod te, pignus, amantis, habes.
105
Non mandata dedi, neque enim mandata dedissem
Ulla, nisi ut nolles inmemor esse mei.
107
Per tibi — qui numquam longe discedat! — amorem,
Perque novem iuro, numina nostra, deas,
Cum mihi nescio quis 'fugiunt tua gaudia' dixit,
110
Nec me flere diu, nec potuisse loqui!
Et lacrimae deerant oculis et verba palato,
Adstrictum gelido frigore pectus erat.
Postquam se dolor invenit, nec pectora plangi
Nec puduit scissis exululare comis,
115
Non aliter, quam si nati pia mater adempti
Portet ad exstructos corpus inane rogos.
Gaudet et e nostro crescit maerore Charaxus
Frater, et ante oculos itque reditque meos,
Utque pudenda mei videatur causa doloris,
120
'Quid dolet haec? certe filia vivit!' ait.