Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
At tu dissimula, nisi si desistere mavis!
Sed cur desistas? dissimulare potes.
Lude, sed occulte! maior, non maxima, nobis
Est data libertas, quod Menelaus abest.
155
Ille quidem procul est, ita re cogente, profectus;
Magna fuit subitae iustaque causa viae —
Aut mihi sic visum est. ego, cum dubitaret an iret,
'Quam primum,' dixi, 'fac rediturus eas!'
159
Omine laetatus dedit oscula, 'res' que 'domusque
160
Et tibi sit curae Troicus hospes,' ait.
Vix tenui risum, quem dum conpescere luctor,
Nil illi potui dicere praeter 'erit.'
Vela quidem Creten ventis dedit ille secundis;
Sed tu non ideo cuncta licere puta!
165
Sic meus hinc vir abest ut me custodiat absens —
An nescis longas regibus esse manus?
Forma quoque est oneri; nam quo constantius ore
Laudamur vestro, iustius ille timet.
Quae iuvat, ut nunc est, eadem mihi gloria damno est,
170
Et melius famae verba dedisse fuit.
Nec, quod abest hic me tecum, mirare, relicta;
Moribus et vitae credidit ille meae.
De facie metuit, vitae confidit, et illum
Securum probitas, forma timere facit.
175
Tempora ne pereant ultro data praecipis, utque
Simplicis utamur commoditate viri.
Et libet et timeo, nec adhuc exacta voluntas
Est satis; in dubio pectora nostra labant.
Et vir abest nobis, et tu sine coniuge dormis,
180
Inque vicem tua me, te mea forma capit;