Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
Andromedan alius spectet claramque Coronam,
Quaeque micat gelido Parrhasis Ursa polo;
At mihi, quod Perseus et cum Iove Liber amarunt,
Indicium dubiae non placet esse viae.
155
Est aliud lumen, multo mihi certius istis,
Non errat tenebris quo duce noster amor;
Hoc ego dum spectem, Colchos et in ultima Ponti,
Quaque viam fecit Thessala pinus, eam,
Et iuvenem possim superare Palaemona nando
160
Morsaque quem subito reddidit herba deum.
Saepe per adsiduos languent mea bracchia motus,
Vixque per inmensas fessa trahuntur aquas.
His ego cum dixi: 'pretium non vile laboris,
Iam dominae vobis colla tenenda dabo,'
165
Protinus illa valent, atque ad sua praemia tendunt,
Ut celer Eleo carcere missus equus.
167
Ipse meos igitur servo, quibus uror, amores
Teque, magis caelo digna puella, sequor.
Digna quidem caelo es — sed adhuc tellure morare,
170
Aut dic, ad superos et mihi qua sit iter!
Hic es, et exigue misero contingis amanti,
Cumque mea fiunt turbida mente freta.
Quid mihi, quod lato non separor aequore, prodest?
Num minus haec nobis tam brevis obstat aqua?
175
An malim, dubito, toto procul orbe remotus
Cum domina longe spem quoque habere meam.
Quo propius nunc es, flamma propiore calesco,
Et res non semper, spes mihi semper adest.
Paene manu quod amo, tanta est vicinia, tango;
180
Saepe sed, heu, lacrimas hoc mihi 'paene' movet!