Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
Hanc ego suspiciens, 'faveas, dea candida,' dixi,
'Et subeant animo Latmia saxa tuo!
Non sinit Endymion te pectoris esse severi.
Flecte, precor, vultus ad mea furta tuos!
65
Tu dea mortalem caelo delapsa petebas;
Vera loqui liceat! — quam sequor ipsa dea est.
Neu referam mores caelesti pectore dignos,
Forma nisi in veras non cadit illa deas.
A Veneris facie non est prior ulla tuaque;
70
Neve meis credas vocibus, ipsa vide!
Quantum, cum fulges radiis argentea puris,
Concedunt flammis sidera cuncta tuis,
Tanto formosis formosior omnibus illa est.
Si dubitas, caecum, Cynthia, lumen habes.'
75
Haec ego, vel certe non his diversa, locutus
Per mihi cedentes sponte ferebar aquas.
Unda repercussae radiabat imagine lunae,
Et nitor in tacita nocte diurnus erat;
Nullaque vox usquam, nullum veniebat ad aures
80
Praeter dimotae corpore murmur aquae.
Alcyones solae, memores Ceycis amati,
Nescio quid visae sunt mihi dulce queri.
Iamque fatigatis umero sub utroque lacertis
Fortiter in summas erigor altus aquas.
85
Ut procul aspexi lumen, 'meus ignis in illo est:
Illa meum,' dixi, 'litora lumen habent!'
Et subito lassis vires rediere lacertis,
Visaque, quam fuerat, mollior unda mihi.
Frigora ne possim gelidi sentire profundi,
90
Qui calet in cupido pectore, praestat amor.