Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
Quo magis accedo propioraque litora fiunt,
Quoque minus restat, plus libet ire mihi.
Cum vero possum cerni quoque, protinus addis
Spectatrix animos, ut valeamque facis.
95
Nunc etiam nando dominae placuisse laboro,
Atque oculis iacto bracchia nostra tuis.
Te tua vix prohibet nutrix descendere in altum —
Hoc quoque enim vidi, nec mihi verba dabam.
Nec tamen effecit, quamvis retinebat euntem,
100
Ne fieret prima pes tuus udus aqua.
Excipis amplexu feliciaque oscula iungis —
Oscula, di magni, trans mare digna peti! —
Eque tuis demptos umeris mihi tradis amictus,
Et madidam siccas aequoris imbre comam.
105
Cetera nox et nos et turris conscia novit,
Quodque mihi lumen per vada monstrat iter.
Non magis illius numerari gaudia noctis
Hellespontiaci quam maris alga potest;
Quo brevius spatium nobis ad furta dabatur,
110
Hoc magis est cautum, ne foret illud iners.
111
Iamque fugatura Tithoni coniuge noctem
Praevius Aurorae Lucifer ortus erat;
Oscula congerimus properata sine ordine raptim
Et querimur parvas noctibus esse moras.
115
Atque ita cunctatus monitu nutricis amaro
Frigida deserta litora turre peto.
Digredimur flentes, repetoque ego virginis aequor
Respiciens dominam, dum licet, usque meam.
Siqua fides vero est, veniens hinc esse natator,
120
Cum redeo, videor naufragus esse mihi.