Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
auster et ingenti iactatam flamine solvit,
665
oraque nostra, tuum frustra clamantia nomen,
implerunt fluctus. Non haec tibi nuntiat auctor
ambiguus, non ista vagis rumoribus audis:
ipse ego fata tibi praesens mea naufragus edo.
Surge, age, da lacrimas lugubriaque indue nec me
670
indeploratum sub inania Tartara mitte.”
Adicit his vocem Morpheus, quam coniugis illa
crederet esse sui: fletus quoque fundere veros
visus erat, gestumque manus Ceycis habebat.
Ingemit Alcyone, lacrimas movet atque lacertos
675
per somnum, corpusque petens amplectitur auras
exclamatque “mane! quo te rapis? ibimus una!”
Voce sua specieque viri turbata soporem
excutit et primo, si sit, circumspicit, illic,
qui modo visus erat: nam moti voce ministri
680
intulerant lumen. Postquam non invenit usquam,
percutit ora manu laniatque a pectore vestes
pectoraque ipsa ferit, nec crines solvere curat:
scindit et altrici, quae luctus causa, roganti
“nulla est Alcyone, nulla est!” ait. “Occidit una
685
cum Ceyce suo! Solantia tollite verba!
Naufragus interiit! Vidi agnovique manusque
ad discedentem cupiens retinere, tetendi.
Umbra fuit, — sed et umbra tamen manifesta virique
vera mei! Non ille quidem, si quaeris, habebat
690
adsuetos vultus, nec quo prius, ore nitebat:
pallentem nudumque et adhuc umente capillo
infelix vidi. Stetit hoc miserabilis ipse
ecce loco!” (et quaerit, vestigia siqua supersint)