Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
“Hoc erat, hoc, animo quod divinante timebam,
695
et ne me fugeres, ventos sequerere, rogabam.
At certe vellem, quoniam periturus abibas,
me quoque duxisses! Multum fuit utile tecum
ire mihi: neque enim de vitae tempore quicquam
non simul egissem, nec mors discreta fuisset.
700
Nunc absens perii, iactor quoque fluctibus absens,
et sine me me pontus habet. Crudelior ipso
sit mihi mens pelago, si vitam ducere nitar
longius et tanto pugnem superesse dolori.
Sed neque pugnabo, nec te, miserande, relinquam
705
et tibi nunc saltem veniam comes, inque sepulcro
si non urna, tamen iunget nos littera: si non
ossibus ossa meis, at nomen nomine tangam.”
Plura dolor prohibet, verboque intervenit omni
plangor, et attonito gemitus a corde trahuntur.
710
Mane erat, egreditur tectis ad litus et illum
maesta locum repetit, de quo spectarat euntem.
Dumque moratur ibi, dumque “hic retinacula solvit,
hoc mihi discedens dedit oscula litore” dicit,
[*]
quae dum tota locis (s. dumque notata oculis) reminiscitur acta fretumque
715
prospicit: in liquida, spatio distante, tuetur
nescio quid quasi corpus, aqua. Primoque, quid illud
esset, erat dubium; postquam paulum appulit unda,
et, quamvis aberat, corpus tamen esse liquebat,
qui foret, ignorans, quia naufragus, omine mota est
720
et, tamquam ignoto lacrimam daret, “heu! miser” inquit
“quisquis es, et siqua est coniunx tibi !” Fluctibus actum
fit propius corpus; quod quo magis illa tuetur,
hoc minus et minus est mentis sua, iamque propinquae
admotum terrae, iam quod cognoscere posset,