Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
725
cernit: erat coniunx. “Ille est!” exclamat et una
ora, comas, vestem lacerat tendensque trementes
ad Ceyca manus “sic, o carissime coniunx,
sic ad me, miserande, redis?” ait. Adiacet undis
facta manu moles, quae primas aequoris undas
730
frangit et incursus quae praedelassat aquarum.
Insilit huc, mirumque fuit potuisse: volabat
percutiensque levem modo natis aera pennis
stringebat summas ales miserabilis undas.
Dumque volat, maesto similem plenumque querellae
735
ora dedere sonum tenui crepitantia rostro.
Ut vero tetigit mutum et sine sanguine corpus,
dilectos artus amplexa recentibus alis
frigida nequiquam duro dedit oscula rostro.
Senserit hoc Ceyx, an vultum motibus undae
740
tollere sit visus, populus dubitabat: at ille
senserat, et tandem superis miserantibus, ambo
alite mutantur. Fatis obnoxius isdem
tunc quoque mansit amor, nec coniugiale solutum est
foedus in alitibus: coeunt fiuntque parentes,
745
perque dies placidos hiberno tempore septem
incubat Alcyone pendentibus aequore nidis.
Tunc iacet unda maris: ventos custodit et arcet
Aeolus egressu praestatque nepotibus aequor.
Aesacos.
Hos aliquis senior iunctim freta lata volantes
750
spectat et ad finem servatos laudat amores;
proximus, aut idem, si fors tulit, “hic quoque,” dixit
“quem mare carpentem substrictaque crura gerentem
adspicis” (ostendens spatiosum in guttura mergum),
“regia progenies: sunt si descendere ad ipsum