Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
osculaque ore tegit consuetaque pectora plangit
canitiemque suam concreto in sanguine verrens
plura quidem, sed et haec laniato pectore dixit:
“Nata, tuae (quid enim superest?) dolor ultime matris,
495
nata, iaces, videoque tuum, mea vulnera, pectus,
et ne perdiderim quemquam sine caede meorum,
tu quoque vulnus habes! At te, quia femina, rebar
a ferro tutam: cecidisti et femina ferro,
totque tuos idem fratres, te perdidit idem,
500
exitium Troiae nostrique orbator, Achilles.
At postquam cecidit Paridis Phoebique sagittis,
“nunc certe,” dixi, “non est metuendus Achilles!rsquo;
Nunc quoque mi metuendus erat: cinis ipse sepulti
in genus hoc saevit, tumulo quoque sensimus hostem.
505
Aeacidae fecunda fui! Iacet Ilion ingens,
eventuque gravi finita est publica clades, —
sed finita tamen; soli mihi Pergama restant,
in cursuque meus dolor est: modo maxima rerum,
tot generis natisque potens nuribusque viroque,
510
nunc trahor exul, inops, tumulis avulsa meorum,
Penelopae munus; quae me data pensa trahentem
matribus ostendens Ithacis “haec Hectoris illa est
clara parens, haec est” dicet “Priameia coniunx!”
Postque tot amissos tu nunc, quae sola levabas
515
maternos luctus, hostilia busta piasti!
Inferias hosti peperi! Quo ferrea resto?
Quidve moror? Quo me servas, annosa senectus?
Quo, di crudeles, nisi uti nova funera cernam,
vivacem differtis anum? Quis posse putaret
520
felicem Priamum post diruta Pergama dici?