Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
deflevere Numam; nam coniunx urbe relicta
vallis Aricinae densis latet abdita silvis
sacraque Oresteae gemitu questuque Dianae
490
impedit: a! quotiens nymphae nemorisque lacusque,
ne faceret, monuere et consolantia verba
dixerunt. Quotiens flenti Theseius heros
“siste modum!” dixit, “ne que enim fortuna querenda
sola tua est; similes aliorum respice casus:
495
mitius ista feres, utinamque exempla dolentem
non mea te possent relevare! Sed et mea possunt.
Fando aliquem Hippolytum vestras puto, contigit aures
credulitate patris, sceleratae fraude novercae
occubuisse neci: mirabere, vixque probabo,
500
sed tamen ille ego sum. Me Pasiphaeia quondam
temptatum frustra patrium temerare cubile,
quod voluit, voluisse, infelix crimine verso
(indiciine metu magis offensane repulsae?)
damnavit, meritumque nihil pater eicit urbe
505
hostilique caput prece detestatur euntis.
Pittheam profugo curru Troezena petebam,
iamque Corinthiaci carpebam litora ponti,
cum mare surrexit, cumulusque inmanis aquarum
in montis speciem curvari et crescere visus
510
et dare mugitus summoque cacumine findi.
Corniger hinc taurus ruptis expellitur undis,
pectoribusque tenus molles erectus in auras
naribus et patulo partem maris evomit ore.
Corda pavent comitum. Mihi mens interrita mansit
515
exsiliis contenta suis: cum colla feroces
ad freta convertunt adrectisque auribus horrent