Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
fractaque dissiluit percusso lammina callo.
Ut satis inlaesos miranti praebuit artus,
490
“nunc age,” ait Caeneus, “nostro tua corpora ferro
temptemus!” capuloque tenus demisit in armos
ensem fatiferum caecumque in viscera movit
versavitque manu vulnusque in vulnere fecit.
Ecce ruunt vasto rabidi clamore bimembres
495
telaque in hunc omnes unum mittuntque feruntque.
Tela retusa cadunt: manet inperfossus ab omni
inque cruentatus Caeneus Elateius ictu.
Fecerat attonitos nova res. “Heu dedecus ingens!”
Monychus exclamat, “populus superamur ab uno
500
vixque viro: quamquam ille vir est, nos segnibus actis
quod fuit ille, sumus! Quid membra inmania prosunt?
Quid geminae vires et quod fortissima rerum
in nobis duplex natura animalia iunxit?
Nec nos matre dea, nec nos Ixione natos
505
esse reor, qui tantus erat, Iunonis ut altae
spem caperet: nos semimari superamur ab hoste!
Saxa trabesque super totosque involvite montes
vivacemque animam missis elidite silvis!
silva premat fauces, et erit pro vulnere pondus.”
510
Dixit et insanis deiectam viribus austri
forte trabem nactus validum coniecit in hostem
exemplumque fuit, parvoque in tempore nudus
arboris Othrys erat, nec habebat Pelion umbras.
Obrutus inmani tumulo sub pondere Caeneus
515
aestuat arboreo congestaque robora duris
fert umeris. Sed enim postquam super ora caputque
crevit onus neque habet, quas ducat, spiritus auras,